تاثیر بازآموزی پرستاران در موفقیت احیاء قلبی-ریوی و بقای کوتاه مدت و بلند مدت آن در بیماران احیا شده

زمینه و هدف: احیای قلبی- ریوی اقدامی است که برای بازگرداندن اعمال حیاتی دو عضو مهم قلب و مغز انجام می‌شود. هدف این پژوهش، تعیین تأثیر بازآموزی پرستاران در موفقیت احیای قلبی- ریوی و بقای کوتاه مدت و بلند مدت آن در بیماران احیا شده بود.  مواد و روش‌ها: جامعه پژوهش مطالعه نیمه تجربی حاضر را پرستاران شاغل در بیمارستان طالقانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران در سال 1390 تشکیل دادند. 400 نفر به روش مبتنی بر هدف و به صورت در دسترس انتخاب شدند. میزان بقا در 24 ساعت اول (بقای کوتاه مدت) و ترخیص یا خروج از بیمارستان (بقای طولانی مدت) در بیماران به دنبال CPR (اعلام کد) اندازه‌گیری گردید. سپس پرستاران به صورت گروه‌های 20 نفره در کلاس‌های نظری و عملی CPR شرکت کردند. میزان بقای کوتاه مدت (24 ساعت بعد از احیا) و بلند مدت (ترخیص و خروج از بیمارستان) در بیماران به دنبال CPR دوباره مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها توسط نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 20 و آزمون‌های تی و کای دو انجام شد. یافته‌ها: بازآموزی سبب ارتقای موفقیت در احیای قلبی- ریوی شد که این امر در میزان بقای کوتاه مدت (24 ساعت اول) به لحاظ آماری معنی‌دار نبود و فقط بقای طولانی مدت یا ترخیص از بیمارستان با وضعیت پایدار افزایش معنی‌‌داری را نشان داد (007/0 = P). نتیجه‌گیری: بازآموزی مدون پرستاران به عنوان اولین گروه حاضر شونده بر بالین بیماران بعد از اعلام کد می‌تواند سبب بهبود نتایج طولانی مدت CPR و در نتیجه ترخیص بیماران با وضعیت پایدار گردد. با توجه به اهمیت این امر، انجام مطالعات وسیع‌تر با در نظر گرفتن عوامل مداخله‌ای بیشتر توصیه می‌شود.